A Soberanía Alimentaria, garantía de futuro

Menú Principal

Menú de Destacados

  1. Portada>
  2. Novas>
  3. A ferida labrega

A ferida labrega

31 de Xaneiro do 2019

Agromo

por Sabela Facal, labrega.

Na sección de Mocidade do Fouce 323, Sabela Facal reflexiona sobre as difucultades da xente nova que se incorpora á agricultura, sexan mozos e mozas "neorrurais" que proceden de ámbitos urbanos ou que non tiveran antes relación co agro, sexan aqueles e aquelas que herdan o oficio de pais e nais. Sexan quen sexan, as dificultuades e os atrancos están asegurados...

O conto da sobrevivencia do noso agro anda a meio caminho entre neorrurais que tentan sacar as súas ideas de vida adiante e uma mocidade herdeira de feridas abertas.
    As primeiras tenhen o terreo difícil. Transformar o baldío en colheita e abrir portas desconhecidas para a sobrevivencia económica require de técnicas e conhecementos que, para a xente principiante, moitas veces fican lonxe.
    Para as segundas, a cousa é diferente, mais non por iso máis doado. Para comezar, hai que superar un trauma, ás veces agochado no subconsciente, que é a baixa autoestima ou a desvalorización (propia ou dos demais cara a nós) por ser labregas ou de familia labrega. A sensación de que este oficio é un dos últimos caminhos a escolher ou a única vía que che queda cando non hai outra posible.
    Este é o froito duma sociedade que vive de costas á terra. Desconhecimento do que é a produción real de alimentos e da súa procedencia.
    Vemos a fuxida de moitas irmás, vicinhas ou amigas que deciden ou son emocionalmente empurradas a rachar este pesado patrón, a desvestirse de labregas para encher de orgulho e da tan deficitaria dignidade as súas familias vestíndose de NON labregas. Todos os caminhos son lícitos, mais como e onde ficamos nós?
    Ou o disimulo dalgún vicinho que fica, mais disfraza a súa vida de mil e unha maneiras com tal de que non se note a terra nos seus zapatos.
    E nós imos sentíndonos máis soas e sós.
    Logo está o trabalho. Non temos xefes, é verdade. Mais aínda que poda parecer uma vantaxe, disfraza un conflito bem grande: a autoexplotación. Sen ninguén que nos marque horarios, corremos o risco de trabalhar de sol a sol, como fixeron ou fan os nosos pais e as nosas nais. Uma realidade que case ninguén desexa. Mais, se entramos na roda, logo custa moito fuxir. Uma roda preestabelecida non tanto por decisión absoluta dos nosos pais e nais, mais si polo modelo de traballo e polo modelo de economía ao que se viron empuxados a caminhar coa modernización, co “progreso” do campo e coas mudanzas dos espazos e dinámicas econó- mico-sociais xurdidas de maneira moi rápida nas últimas décadas. Uma roda que agora atrapa a moitas coma uma rede da que non sabemos soltarnos.

“Fomos arrastradas, case sem tempo de escolher, por un sistema famento de  cartos pero pobre en humanidade e benestar. Un sistema que nos cargou ás mulheres con demasiado peso e pouca reciprocidade”

    O medo a dar un paso por caminhos diferentes, primeiro dos pais e nais e, por arrastre, dos filhos e filhas que deben compartir trabalho e, moitas veces, vida con esas persoas que comezaron a roda.
    Posiblemente, fixérono coa ilusión e a esperanza dun futuro próspero, mais agora agonizan entre débedas e trabalho excesivo, paralizadas por esse medo a que outra alternativa pode ser aínda peor. Isto inmobiliza as novas xeracións para avanzar e melhorar realmente a súa calidade de vida.
    Se es mulher e ficas e, ademais, tes filhos ou filhas, o feito de “trabalhar en casa’’ carga no mesmo saco trabalhar na explotación e os coidados da familia. E a carencia de servizos (garderías, profesionais da saúde, escolas…) dificulta aínda máis a tarefa. Consecuencia: Mozos e homes sós. Falta de crianzas nas aldeas e vilas. Iso leva a desmantelar servizos sociais por ter poucas usuarias e xa temos a pescada que morde a súa cola. Mergulladas neste panorama, tal vez nos sintamos aínda máis soas e, por riba, coa sensación de que a responsabilidade é só nosa. Tal vez coa culpa de ter feito algo mal.
    Mais se utilizamos unha vista de páxaro, vemos que somos moitas no mundo as que estamos nesta situación ou parecida. E se analizamos un pouco a situación, reparamos en que HAI ALTERNATIVAS, que fomos arrastradas, case sem tempo de escolher, por un sistema famento de cartos pero pobre en humanidade e benestar. Un sistema que nos cargou ás mulheres con demasiado peso e pouca reciprocidade. Que baleirou as aldeas de vida e de servizos. Que nos empurrou cara a uma ilusión urbana na que non vemos a parte oculta de miseria humana, igualiña que a nosa na aldea.
    Se analizarmos ben a situación, non se trata da miseria da aldea versus o brillo do urbano. Nin da autoexplotación versus a explotación do xefe. Quizais se trate, máis ben, de nomear as feridas abertas para saralas e auto-devolvernos iso arrebatado non sabemos moi ben cando, nin exactamente como, pero que, con maiúsculas, nos pertence: a DIGNIDADE de ser LABREGAS. A partir de aí, pode que o mundo vire máis ao noso favor.